Όταν ένας εκ των παικτών έπρεπε να μείνει σε παθητική θέση ως "Μάνα", τότε ένα παιδί φώναζε:

-Παίζουμε το τάδε;

-Παίζουμε! απαντούσαν όλα μαζί τα υπόλοιπα παιδιά. 

Αμέσως μετά ένα παιδί έλεγε: "Πρώτος!", άλλος: "δεύτερος!" άλλος: "τρίτος! τέταρτος! πέμπτος!" κλπ. (χρησιμοποιούσαν παραδόξων τακτικά και όχι απόλυτα αριθμητικά). Σε αυτά τα παιχνίδια ακόμη και τα κορίτσια φώναζαν πρώτος, δεύτερος..., δηλ. στο αρσενικό γένος! Μετά την τακτοποίηση της σειράς των παικτών, αυτός που φώναξε "πρώτος" έπαιρνε ένα χαλίκι, έφερνε και τα δυο του χέρια στην πίσω πλευρά του σώματός του και το έκρυβε στη μια του χούφτα. Στη συνέχεια έδειχνε τις δύο του κλειστές γροθιές στον δεύτερο και του ζητούσε ναδιαλέξει μια από τις δύο του χούφτες. Αν έβρισκε το χαλίκι έχανε και έπρεπε να κάνει το ίδιο στον τρίτο. Αν δεν έβρισκε το χαλίκι, οπότε ήταν κερδισμένος, πήγαινε στη νάκρη, ώστε να συνεχίσει με το χαλίκι ο πρώτος. 'Ετσι, με την αναζήτηση του χαλικιού συνέχιζαν όλοι παίκτες φθάνοντας στον τελευταίο. Το χαλίκι ή θα έμενε στον προτελευταίο παίκτη ή θα το έβρισκε και θα το κρατούσε ο τελευταίος παίκτης,  Αυτός που στο τέλος θα έμενε με το χαλίκι στο χέρι θα ήταν και η "Μάνα".

"Πολλάκις εις τους δυσνουστέρους έστενον πλεκτάνας, θέτοντας δύο χαλίκια, ανά έν εις εκάστην χείρα, ούτω δε τους καθίστων ασφαλώς "μάνας". Άλλοι όμως απήτουν ίνα, πριν κύψει ο παίκτης το χαλίκιμ το δείξη, κρατών αυτό δια των δύο πρώτων δακτύλων και έχων ανοικοτύς πάντας τους άλλους, προς αποφυγήν πάσης υπόνοιας ότι ηδύνατο να έχη δύο χαλίκια..."

Η "Μάνα" μπορούσε να οριστεί και με "βρόχα ξέρα".  Έχανε όποιος πετύχαινε την πλαυρ΄αμε την οποία έπεφτε η πέτρα. 

Πηγή: Τ. Χ. Κανδηλώρου, Αρκαδική Επετηρίς, Αθήνα 1906 (διασκευή)