Στο χωρισμό των ομάδων παίρνουν μέρος δύο αρχηγοί, αυτοί που χαίρουν αναγνώρισης από τους υπόλοιπους παίκτες ή οι μεγαλύτεροι σε ηλικία.

Οι δύο αρχηγοί βάδιζαν αντιμέτωποι ξεκινώντας από μια απόσταση πέντε έως οκτώ μέτρων. Το μέτρημα γινόταν με τα πόδια και ονομαζόταν "άγκωμα". Ο ένα αρχηγός τοποθετούσε το δεξί του πόδι μπροστά από το αριστερό έτσι ώστε η φτέρνα του ενός ποδιού να αγγίζει τα δάχτυλα του άλλου. Στη συνέχεια το ίδιο επαναλάμβανε και ο άλλος αρχηγός μέχρι να πλησιάσει ο ένας τον άλλον. Ο χώρος ανάμεσα στο πόδια τους γινόταν διαρκώς μικρότερος. Τα βήματα επαναλαμβάνονταν μέχρι να πατήσει πρώτος κάποιος από τους δύο το πόδι του άλλου. Ο νικητής έκανε την πρώτη επιλογή του συμπαίκτη του. 

Μετά τον καθορισμό των ομάδων έπρεπε χωριστά να ορισθεί ποια ομάδα θα ξεκινούσε πρώτη, ποιοι δηλ. θα "μπούνε μέσα". Γι αυτό έπρεπε να βρεθεί μια μικρή πλακουτσωτή πέτρα λίγο μεγαλύτερη από ένα δεκάλεπτο (σ.σ. νόμισμα). Έφτυναν τη μια πλευρά της πέτρας και ο ένας αρχηγός την  εκσφενδόνιζε κατακόρυφα στον αέρα ρωτώντας συγχρόνως: "Βρόχα ή ξέρα;" Ο άλλος αρχηγός όφειλε, πριν πέσει η πέτρα στο έδαφος, να φωνάξει "βρόχα" ή "ξέρα". Μετά την πτώση μαζεύονταν όλοι με μεγάλη περιέργεια γύρω από την πέτρα για να δουν ποιον ευνόησε η τύχη. Αν η πέτρα έπεφτε με τη στεγνή της πλευρά προς τον ουρανό κέρδιζε αυτός που είχε πει "ξέρα", ενώ αν ήταν η υγρή πλευρά, αυτός που είχε πει "βρόχα".

Αμέσως μετά οι θριαμβευτές φώναζαν θριαμβευτικά στην άλλη ομάδα "όξωω!! όξωω!!", ενώ αυτοί που έχαναν  φαύγαν τρέχοντας, απαντώντας ότι σύντομα θα παίρναν τη θέση του νικητή.

Πηγή: Τ. Χ. Κανδηλώρου, Αρκαδική Επετηρίς, Αθήνα 1906 (διασκευή)