Παραλλαγή της μακριάς γαϊδούρας. Χωρίζονταν σε δυο ομάδες.

Η μια απ' αυτές που θα την έκαναν καβάλα πιανόταν κυκλικά και κρατιόταν από τους ώμους. Γύρω από αυτούς και σε απόσταση περίπου 1 μέτρο χάραζαν ένα κύκλο έξω από τον οποίο βρισκόταν η ομάδα που θα έκανε καβάλα. Από την πρώτη ομάδα έμενε ένας που θα επιτηρούσε αυτούς που έκαναν καβάλα και αυτός ήταν ο "παπάς". Τα παιδιά της ομάδας που ήταν έξω καβαλούσαν τα παιδιά που ήταν μέσα.

Ο "παπάς" πρόσεχε αν κανένας απ' αυτούς που ήταν καβάλα πατούσε κάτω. Τότε τον έπιανε και οι ομάδες άλλαζαν ρόλους. Μάλιστα τους παρενοχλούσε σκουντώντας τους με το γόνατό του έτσι ώστε να πέσουν και να τους πιάσει. Αν βέβαια αυτός που έπεφτε κατόρθωνε να βγει από τον κύκλο που ήταν χαραγμένος γύρω του χωρίς να τον ακουμπήσει ο "παπάς" τότε γλύτωνε. Αν όμως προλάβαινε κάποιος επιτήδειος κι έκανε καβάλα τον "παπά" τότε φώναζε χαρούμενα "και τον παπά καβάλα" και τότε τα πράγματα γινόταν πιο δύσκολα αφού η ίδια ομάδα παρέμεινε μέσα στον κύκλο. Αν κάποιος απ' αυτούς που ήταν από κάτω δεν άντεχε το βάρος του παιδιού που τον είχε καβαλήσει κι έπεφτε τότε έχανε η ομάδα του και παρέμεινε στον κύκλο.

Το παιχνίδι αυτό ήταν κάπως σκληρό αφού ο πιο μεγαλόσωμος της εξωτερικής ομάδας διάλεγε να καβαλήσει τον πιο αδύνατο με σκοπό να τον γονατίσει. Οι πιο δυνατοί της εσωτερικής ομάδας τον κρατούσαν γερά από τους ώμους ώστε να αντέξει, κι έτσι ήταν αρκετά βασανιστικό για τον αδύνατο παίκτη.

Το παιχνίδι αυτό έχει τις ρίζες του στο αρχαίο παιχνίδι "εφεδρισμός".